Traptraining

Vandaag beklom Dingo voor het eerst de trap. Na negentien maanden.

In het begin zette hij zijn voorpoten op de eerste trede en leunde hij slungelig vooruit. Alsof hij niet begreep dat hij ook achterpoten had.

Ik zal hem traptraining geven, dacht ik toen. Met snoepjes en geduld, trede per trede, zoals ik zovele honden zoveel had geleerd. Arme hond, die de trap niet op kan.

Tijdens les één hing er een waterige glans over Dingo's ogen. Met trillende billen en een rode tong spitste hij zijn oren naar me. Hij stootte een teen tegen een trede en drukte zichzelf tegen de muur.

Ineens zat ik op de dikke knoop onderaan het touw in de turnzaal. Eén op tien voor Vander Aa, voor de poging. Ik doe het omdat je het van me vraagt, meester, maar leuk is anders.

Ik keek naar de snoep in mijn hand voor Dingo's kinderlijke snoet, en betrapte mezelf op mijn dwingende houding onder het mom van beloningen en goede intenties.

In mijn eigen tuin, zonder pottenkijkers en puntenverdelers, had ik door de jungle van mijn speeltuig geklommen. Ik trok mezelf twee meter omhoog langs de stalen baren en bungelde daar ondersteboven. Zo viel ik eens op mijn kin, maar dat had niemand gezien.

Leren doe je door te leven. Niet andersom.

Dingo kreeg zijn snoep gratis onderaan de trap, en we gingen wat anders doen. Fuck traptraining.

In de tuin sprong hij op het klimrek van de geiten. Vanop het hoogste punt (dat ik klungeliger bereikte) tuurden we over ons land.

In het bos klauterden we over boomstammen. Het herinnerde me aan de tijd waarin de grond dichterbij was en ik over de omgevallen stammen avonturierde naast het perfect begaanbare bospad.

Om het snelst spurtten Dingo en ik een steile heuvel op. We schoven uit tijdens de afdaling en ondersteunden elkaar.

's Avonds zoende ik Dingo slaapwel in de sofa en 's ochtends stond hij met zijn voorpoten op de trap. Wat voor avontuur is vandaag?

Vanochtend was anders. In zijn ogen fonkelde iets. Wat hij me precies wilde vertellen, wist ik niet. Er was maar één manier om erachter te komen.

Bovenaan de trap ging ik zitten.

'Wat doe je nu?' leek hij te vragen.

'Wat doe jij nu?' vroeg ik terug.

En hop, daar gingen die achterpoten. Berekend en netjes, trede per trede.

Verwonderd tuurde hij van boven naar beneden. Alles zag er anders uit, hier. Zoals wanneer ik bovenop dat muurtje was geklommen en mezelf uitdaagde om eraf te springen, dertig jaar geleden. Het gras leek zo ver ineens. De bakstenen bewogen.

'Wacht,' zei ik tegen Dingo, 'laat het wennen.' Naast me ging hij liggen, en samen tuurden we naar de gang die nu een kleine streep was. De poes deed voor hoe dat moest, trede per trede naar beneden.

'Kijk,' zei ze, 'leren doe je door te leven. Niet andersom.'

(Oorspronkelijk gepubliceerd in december 2020.)