Door Ineke Vander Aa

Je bent er.

Je ademt. Je hart klopt en je poten zijn warm.

Soms blaf je wat langer op Flinn van de buren en laat ik me daardoor opjutten. Dan vergeet ik even dat je er bent en ben ik er zelf even niet.

Je bent er. Met de vertrouwde coupletten van de liederen die je blaft, en het nauwkeurige rondje dat je met je lippen maakt wanneer je huilt. Als een wolvin.

Toen je nog niet grijs was, werd ik soms boos op jou. Omdat je trok omdat je blafte omdat je hapte. Omdat ik nog niet besefte dat je er was en nog niet wist hoe te zijn.

Maar je bent er.

Dochter, vriendin, levensgezellin. Liefde van zijn leven.

Je kijkt naar mij met die ogen waarachter gevoelens en gedachten leven die alleen jij kan voelen en denken. Vanuit onze eigen werelden kijken we naar elkaar. Daar, ergens tussenin, vinden we elkaar. Daar waar meer voelen heerst dan weten.

Misschien is voelen wel weten.

Je bent er.

Wat meer kan ik verlangen of verwachten dan dat je er bent?

En als ik daar toch aan ten prooi val, waar ben ik dan?

Je bent er.

En nu wil ik er gewoon met je zijn.