Door Ineke Vander Aa

In de kleine uurtjes luister ik naar de wind die door de schouw raast. Het heeft geen zin. Ik sta op en strompel naar beneden. Daar knip ik een lichtje aan. Vanuit de sofa knipperen zijn slaperige ogen. Hij schuift op en ik nestel me in het hoekje. Later ontwaak ik met zijn voorhoofd tegen dat van mij. Onze warme lichamen diep ademend bij elkaar.

We gaan naar buiten, waar we snuiven, rekken, zuchten en snuffelen. In mijn laarzen ploeter ik door de tuin. Ik verzamel drollen en giftige takjes die de wind hier heeft gelegd, zodat de geiten straks op schoon en veilig gras vertoeven. Af en toe wandelt Dingo voorbij met een takje in zijn mond. Nu en dan draaft hij ergens doelgericht met een bal tussen zijn kaken. Ernstig, maar niet boos of slechtgezind. Die drie worden al eens door elkaar gehaald. Gewoon, bezig.

Terwijl hij eet, rommel ik de keuken op.

Terwijl ik eet, ligt hij naast mijn stoel.

Onderweg naar de winkel staart hij door het raam van de wagen. Ik lach om iets dat ik op de radio hoor. Hij heft zijn zwarte wenkbrauwboogjes.

We stoppen bij de dierenspeciaalzaak. Waarom ook niet. Eigenlijk hebben we in ons leven alleen maar tijd. De vraag is wat we daarmee doen.

Dingo snuffelt aan de zakken hondenvoer, de slaapkussens en het kattenvoer.

Iemand die hem aan het einde van de gang opmerkt, keert gauw terug. Ze ziet alleen wat zijn uiterlijk voorstelt. Net zoals mensen mij vaak alleen zien om wat ik zou moeten voorstellen. Maar ik ben eigenlijk gewoon Ineke.

Tussen de varkensoren, runderpensen en hazenoren, kiest Dingo voor vegan knaagbeentjes. Dat vind ik verrassend en opluchtend tegelijk.

Met Dingo’s zak zelf gekozen snoep slenteren we naar de kassa.

‘Mag hij een snoepje?’ vraagt de bediende.

Eerst denk ik ‘nee’. Hij is bang. Dat zie ik niet alleen aan zijn gespannen hijg, zijn staart tussen zijn poten, zijn trillende billen en zijn platte oren. Ik zie het in zijn ogen en ik voel het in mijn lijf. Alsof zijn gevoelens bij mij naar binnen sijpelen zodat ik ze kan gewaarworden zonder erover te moeten nadenken. Ik kan het moeilijk verklaren, maar zo voelt het.

Ik denk ‘nee’, omdat me is geleerd dat een angstige hond aanmoedigen om een snoepje aan te nemen in een beangstigende situatie, ervoor kan zorgen dat hij zijn grenzen overschrijdt en daardoor sneller reactief kan worden.

Ik denk ‘nee’, omdat ook ik soms word geplaagd door zijn genetische achtergrond en voorgeschiedenis.

Maar Dingo heeft het snoepje al geroken en beweegt het topje van zijn neus over de balie. En plotseling zie ik niet Dingo, maar Scout.

Scout, die meer dan een decennium geleden net zo in de dierenwinkel stond. Staart tussen zijn benen, bezorgde frons op zijn voorhoofd. Tegelijk nieuwsgierig. Scout, met zijn zwart-witte en makkelijk te lezen gezichtsuitdrukkingen. Zijn donzige lijf en pluizige staart.

Dingo, met zijn zwarte en moeilijker te lezen gezichtsuitdrukking. Zijn gladde lijf met rosse strepen en dunne werkhondstaart.

‘Goh, ja,’ antwoord ik, ‘je kan het aanbieden. Hij zal zelf wel kiezen wat hij daarmee doet.’

Met vreugde in haar ogen houdt de bediende een stukje worst naar hem uit. Dingo snuffelt voorzichtig, aarzelt, en neemt het dan netjes met zijn voortandjes aan. Boven de grond knabbelt hij het op.

‘Dank u,’ zeg ik tegen de bediende, en ineens springen er tranen in mijn ogen. Ik heb weinig geslapen, dus ben ik nog emotioneler dan anders. Plots golft er een hoop liefde door mijn lijf. Voor Dingo. ‘Dank u,’ herhaal ik onnodig.

Thuis rent Dingo naar de drinkbak. Het herinnert me eraan dat ik beter ook een glas water drink. Dat vergeet ik anders.