Door Ineke Vander Aa:

Ongeveer een jaar geleden adopteerden we Dingo via Kirafiki Rescue, een proces dat begon met vele vragen en zweethandjes. Zijn verantwoorde adoptiekansen waren gering wegens ernstige elleboogdysplasie en een geschiedenis van pakwerk. Gekweekt om te intimideren en aan te vallen, was Dingo bij een politiekorps terechtgekomen dat hem afstond wegens zijn lichamelijke gebreken. Na enkele maanden in een koeienstal mocht Dingo voor het eerst proeven van huislijkheid binnen Kirafiki’s opvanggezinnen. En toen kwamen wij aan de beurt.

Omdat ik Dingo die eerste weken moeilijk kon voorspellen en ons gezin vele kwetsbare dierenzielen telt, legde ik de focus primair op het waarborgen van ieders veiligheid en welzijn. Dat was alvast spannend genoeg. Groot werden mijn ogen, toen ik als verse adoptante van een Hollandse herder een regen aan ongevraagd advies over me kreeg. Ik ontmoette een politieagente in een dierenwinkel, waar ze een hoesje kocht om de schokband van haar Mechelse herder mee te verhullen. Ze drukte me op het hart dat een hond die geboren werd om pakwerk uit te voeren, levenslang pakwerk moést uitvoeren. Anders zou hij me vroeg of laat bijten uit frustratie. Ze vertelde me ook dat iedere politiehond vroeg of laat zijn begeleider bijt. Dat moest ik er nu eenmaal bij nemen.

Toen Dingo en ik vanop een veilige afstand een groep drukke honden observeerden, riep een onbekende man dat ik geen angst mocht tonen. Ik moest zelfzeker op de andere honden afstappen en tonen dat Dingo volgen moest. Ik glimlachte alleen maar een beetje versteld.

Ik trok mijn dappere schoenen aan en contacteerde bioloog en veterinair gedragsspecialist Daniel Mills, die droog antwoordde dat hij geen reden zag om een hond, zeker een hond met een pijnlijke handicap, aan te leren om iemand aan te vallen.

Oef. Het idee van pakwerk bezorgt me immers de ‘chills’. Hoe meer een bepaald gedragspatroon voorkomt, hoe meer we dat paadje in de hersenen plaveien en hoe vlotter het voorkomt. Ook in contexten waarin we het liever niet zien terugkomen. De stroom aan herders met een geschiedenis van pakwerk die ik in asielcentra had ontmoet, hadden me dat bevestigd.

Nee, ik had weinig zin om voor Dingo in te vullen wie hij was en wat hij graag deed, op basis van rasgebonden vooroordelen. Ik liet Dingo me dat liever zelf tonen. Langzaam toonde Dingdong zich als een rustig type dat van niets in deze wereld meer houdt dan van affectie en lekker eten. Hij ontpopte zich tot een nieuwsgierige kerel met een onwaarschijnlijk observatie- en leervermogen. Hij imiteerde mijn graad van voorzichtigheid en vriendelijkheid in het omgaan met de andere dieren. (Pfieuw!)

Maar ik zag ook dat Dingo een jongekerel was die niet goed leek te begrijpen wat spelen was, en hoe dat dan moest. Zijn begrip van de lichaamstaal van andere honden leek verstoord. Opwinding interpreteerde hij als een startsignaal van oude lessen in intimidatie en grijpen. Bij dit gedrag toonde hij zich vooral ongemakkelijk en angstig.

De meeste honden die geselecteerd worden om pakwerk uit te voeren, hebben een aangeboren neiging tot angstgevoeligheid. Dat maakt immers dat ze sneller en heftiger reageren, dan een emotioneel stabiele hond. (A. Haverbeke, 2008)

Elke relatie is een steeds evoluerend proces met vallen en opstaan, ongeacht de betrokken diersoorten. Dingo en ik hebben er samen voor gekozen om geen pakwerk uit te voeren. Waar we wel op oefenen, zijn gedragingen als loslaten en bij me komen, zodat dit gedrag vlotter zou voorkomen in het geval dat Dingo ooit de jammere keuze maakt om te grijpen. We doen dingen waar we ons allebei comfortabel bij voelen, en nemen de tijd om elkaars groeiproces daarin af te toetsen. We gaan op snuffeltochten en spelen op onze eigen, eigenaardige manier. We houden elkaar vast en knuffelen elkaar. We gaan samen voor de kippen en de geiten zorgen, en speuren geurtjes op in de tuin. We klimmen over boomstammen in het bos en turen naar de eekhoorns. We blijven voorzichtig. We blijven immer voorzichtig, wetende dat er steeds een veiligheidsrisico aanwezig zal zijn. Maar we leven, we genieten en we evolueren. En stilaan, beetje bij beetje, beginnen we intens te houden van elkaar.

Proficiat met je eerste adoptieverjaardag, prinsje.