Ik haal me de vaalgroene tinten nog zo voor de geest, van de plaats en het moment waarop ik besloot om hondentrainer te worden. Dat was ergens in de Sonorawoestijn, waar ik een talent bij mezelf had ontdekt. Ik experimenteerde met trainingsmethodes en omgevingen; las boeken, boeken, boeken, boeken; volgde een professionele opleiding; slaagde met onderscheiding; ging aan de slag als hondentrainer en opzichter in een hondendagverblijf. Ik had de tijd van mijn leven.

Gaandeweg implementeerde ik de principes van gehoorzaamheidstraining en doelgerichte conditionering binnen de gedragstherapie. Terug in België richtte ik Shewolf op en startte ik als dierenartsassistente. Daarnaast begeleidde ik mensen die problemen ervoeren met honden. Eerst op basis van klassieke gedragstherapie, maar stilaan begon ik achter dat getrain en gedrag gezichten te zien. Gezichten van individuen die me recht in de ogen keken en wachtten tot ik eindelijk terugkeek. Echt terugkeek.

Zodra we onze focus verleggen van de oppervlakte (gedrag), naar de diepte (het volwaardige individu met een complexe emotionele beleving), gebeurt er iets vreemds. Langzaam sijpelt er een besef onder de kieren van de deuren die je voordien gesloten hield. Ik had de kier kunnen dichtstoppen, me afwenden en blijven trainen om honden te kneden en te boetseren om hen in de vakjes te laten passen die we creëren met onze wensen en verwachtingen.

Maar ik kon het niet. In de plaats daarvan, opende ik de deur. Wat begon als sijpelen, werd nu een stroming. Die nam in korte tijd zo’n vaart dat hij me van mijn voeten wierp. Ik had me aan takken van sociale normen kunnen vastgrijpen, maar neen. Zoals zovele honden mij doorheen de jaren hadden vertrouwd, besloot ik hen nu ook te vertrouwen. Ik liet me meevoeren.

Daar ging ik dan. Alsmaar verder weg van de hondenwereld waarin trainingen, competitie en handel centraal staan. Alsmaar dichter bij het inzicht dat honden volwaardig voelende wezens zijn. Dat ze denkende individuen zijn, net als jij en ik. Dat ze anders zijn, als soort en individu, maar daarom niet minderwaardig.

Sinds enkele jaren ligt mijn focus voornamelijk op het waarborgen van het emotionele welzijn van de andere dieren waarmee we samenleven, vanuit een fundament van gelijkwaardigheid.

De voorbije jaren heb ik veel leed gezien. Bij mensen die problemen met honden ervaren vanuit eigen trauma’s, en ook bij honden die zich in allerlei bochten wringen om toch maar te kunnen functioneren binnen onze overheersend menselijke, verwachtingsvolle en prikkelrijke samenleving.

Het was mijn job om mijn energie uit te lenen om steun te bieden. Om alles uit de kast te halen om het welzijn te herstellen en te koesteren. Niet alleen van de hond, maar ook van de mensen en andere dieren waarmee hij of zij samenleeft. Dat is een uitdaging die van buitenaf vaak wordt onderschat, en mijn collega’s binnen de hondencoaching verdienen verdorie elke dag een nationaal applaus voor hun vaak ondergewaardeerde kracht en toewijding.

De waarheid is dat ik eigenlijk heel gevoelig ben. Wanneer iemand zich voor me openstelt, mens of ander dier, kan ik geen scherm optrekken om mijn professionele afstand te bewaren. Niks van. Op dat moment kan ik alleen maar terugkijken en zeggen: ‘Ik zie je. Kijk. Ik zie je en ik voel ook. Je bent niet alleen.’

De keerzijde is dat ik zoveel zie, dat ik zelf nood heb aan verwerking.

Zal ik nog actief zijn in de wereld waarin mens en hond elkaar vinden, verliezen en terugvinden? Natuurlijk wel. Maar ik dien een manier te vinden die bij mij past. Niet als hondencoach, maar als Ineke.

Ik start met het nemen van de afstand die nodig is om terug te keren naar mijn kern. Mijn stroming voert me mee naar schrijfprojecten die nu mijn volste aandacht verdienen. Hij voert me mee naar mijn fundament, en dat is de wolfhond die doorheen mijn avonturen aan mijn zijde stond.

Ik reflecteer en sta stil bij de levenslessen die hij me trachtte te tonen terwijl ik mijn best deed om anderen te helpen. Nu is de tijd om om te kijken en goed te kijken naar wat hij eigenlijk bedoelde, voordat zijn herinnering vervaagt.

Binnen Shewolf zal Fleur Preckler huisbezoeken overnemen waar mogelijk. Deze casussen zullen we samen bespreken, dus ze staat er niet alleen voor.

Mijn lezingen zullen in de toekomst blijven doorgaan, al zullen ze een andere vorm aannemen. Daarover volgt later meer info.

Bij dierenartsenpraktijken booZoo en Artemis blijven consultaties met een verantwoorde hondencoach eveneens mogelijk. Ook met hen zal ik op regelmatige tijdstippen samenkomen om casussen te bespreken en om samen na te denken.

Ik dank jullie voor de inzichten die jullie en jullie honden me de voorbije jaren hebben geschonken.

Denk eraan: de grootste wijsheden vinden we niet in boeken terug, in cursussen, trainers of diploma’s. De wijsheid waarnaar je zoekt, schuilt in de ogen van je hond. Al wat je moet doen, is die deur openen.

Ineke Vander Aa

P.S.: mensen die op dit moment nog begeleiding ontvangen, kunnen uiteraard nog op me rekenen voor nabegeleiding.