‘Ineke wacht op haar ouders aan het ballenbad.’

Ofwel waren ze nog geen vijf minuten de winkel in, ofwel was ik hen nog maar net uit oog verloren en in paniek weggerend om ze te zoeken, waardoor een winkelbediende me naar het ballenbad had gebracht. Yup. Ik was dat kind.

Heel precies herinner ik me een episode waarbij mijn ouders me in een kinderverblijf van een winkel wilden laten wachten. Rustig spelend, zoals alle andere kinderen. Alleen moest ik erin worden geduwd terwijl een kinderoppas me aan m’n armen naar binnen trok.

Eens binnen met de deur op slot, hoorde ik de kinderoppas niet door mijn gegil. Ze zette me voor een speelgoedwinkeltje waarachter een vreemd kind nepgroenten stond te schikken. Het meisje vermeed mijn rode, snotterige gezicht en stapelde de nepcentjes. Displacement behavior.

De kinderoppas greep me bij mijn oksels en zwierde me ergens anders heen. Het volgende wat ik me herinner, is dat ik diep ongelukkig op een bank zat met van die turnmatten om me heen. Ik ruik ze nog.

Mijn geschreeuw was inmiddels opgehouden. Mijn snottebellen plakten droog aan mijn wangen. Ik beet in mijn vuist, en snikte nog wat. Hetgeen me het meeste bijblijft, is de diepe droefenis die me stil maakte. Al wat ik wou, in de hele wereld, was mijn mama. Vanbinnen beloofde ik plechtig dat ik in de toekomst gewoon flink in de winkelkar zou zitten. Alles wat ik wou, in de hele wereld, was in die stomme winkelkar zitten bij mijn mama.

Dat is ongeveer dertig jaar geleden. Als ik vandaag speelgoedwinkeltjes zie, krijg ik nog de chills. Bij de geur van turnmatten, keert mijn maag.

Ik was ook vast de minst favoriete jonggids van mijn scoutsleiders op kamp. Begrijpelijk.

Verlatingsangst is een vaak verkeerd begrepen en onderschatte materie. Het gaat gepaard met intense emoties en is niet te verwarren met niet alleen kunnen zijn. De meeste honden waarbij een vermoeden wordt geuit van verlatingsangst, hebben eenvoudig nooit geleerd hoe ze veilig alleen kunnen blijven. Honden met échte verlatingsangst, worden daardoor vaak niet bijzonder ernstig genomen. Een hond met verlatingsangst heeft nood aan een veilige, voorspelbare thuis waarin hij volledig tot rust kan komen. Begeleiding bij zelfzekerheid, en mentale stimulatie die het brein leert omgaan met moeilijkere situaties, zijn een basis alvorens er actief kan aangeleerd worden om alleen te zijn.

Verlatingsangst is een intense situationele vorm van angst en onrust, met potentieel ernstige psychologische gevolgen. Een hond met verlatingsangst heeft er nood aan om serieus genomen te worden.

Jouw hond met verlatingsangst, heeft jou nodig.

As for me, ik kan er op heden erg van genieten om alleen te zijn. Met al m’n dieren om me heen, uiteraard.