Mijn bedrijfsnaam is Shewolf, en mijn ervaring strekt van honden en wolfhonden, tot observaties van wolven in het wild. Op mijn Facebookpagina deel ik zowel informatie over honden als over wolven. Betekent dit dat honden en wolven over dezelfde kam kunnen worden geschoren? Neen. Zelfs niet letterlijk.

Wolven zijn wilde dieren. Ze leven buiten onze bewoonde gebieden, zonder directe invloed van de mens. De wolf heeft nood aan een wijd territorium, waar hij met zijn familie kan samenleven en jagen op prooidieren zo klein als een muis en zo groot als een bizon. Wolven leven alleen op zoek naar een levenspartner, of in groepen zo klein als twee of zo groot als zevenentwintig. Het liefst hebben ze de mogelijkheid om te jagen op vlaktes en zich te verschuilen in bosrijk gebied.
Er zijn voornamelijk twee wezens waarvoor hij zich graag verschuilt. Een eerste is een vreemde wolf die op zijn territorium aast. De meest voorkomende doodsoorzaak van wolven in het wild is immers de dood door een andere wolf. Ten tweede beschouwt de wolf de mens als een natuurlijke vijand. Hij treedt tegenover ons schuchter op, en zal ons dus eerder ontwijken.
De meeste tamme wolven waarmee je in contact kan treden in natuurparken, werden sinds pup door mensen opgevoed. De meeste, al dan niet alle, wilde wolven die in de geschiedenis mensen verscheurden, waren hondsdolle wolven. Gelukkig komt hondsdolheid in onze gewesten reeds decennia amper voor, dus hoeven we ons weinig zorgen te maken over de terugkeer van de wilde wolf in onze natuurgebieden.

Waar honden precies vandaan komen, weten we nog steeds niet zeker. De meest recente concensus luidt dat de hond en de wolf wellicht dezelfde voorouder delen, en dat de hond generatie op generatie d.m.v. menselijke selectie is gedomesticeerd. We selecteerden daarbij vooral op sociale vaardigheden en leervermogen. Een hond diende met andere woorden aandacht te hebben voor de mens, en diende in staat te zijn om bepaalde taken uit te voeren.
Vandaag, helaas, wordt er vooral geselecteerd op uiterlijke kenmerken.
De meeste honden hebben een aangeboren voorkeur voor mensen boven andere honden. Ze zijn in staat onze emoties te lezen en met ons verbaal en non-verbaal te communiceren. Hun territorium is zo groot als het onze, en ze zouden hun leven opofferen om het onze te beschermen.

Hoe zit dat dan met wolfhonden?
Verwar deze niet met honden die oorspronkelijk werden gekweekt om wolven te doden, en de naam daardoor in hun rasnaam dragen zonder dat ze ooit werkelijk gekruist werden met een wolf, bv. de Ierse Wolfshond.
Wolfhonden zijn honden wiens genen gekruist werden met die van een wolf, door bijvoorbeeld een wolf als ouder, grootouder of overgrootouder te hebben. Afhankelijk van de gradatie, zal het dier zich eerder wolfachtig of hondachtig gedragen.
Algemeen kunnen wolfhonden hun schuchterheid tegenover mensen overwinnen, en kunnen ze zelfs hechte banden met ons aangaan. Vele wolfhonden echter, behouden een eerder angstige inborst.
Wolfhonden zijn eerder zelfstandige denkers, waardoor ze vaak vergeleken worden met katachtigen. Ze hebben een sterk probleemoplossend vermogen, terwijl honden eerder afhankelijk zijn van hun mensen. Zo ontdekken vele wolfhonden zelf hoe ze bij de snoepjesdoos geraken, hoe ze de koelkast kunnen openen en de ham uit een Tupperware doosje krijgen, hoe ze deuren kunnen openen, en vooral hoe ze precies over een hek kunnen klimmen, of dat zich uitgraven misschien minder moeite kost.

Tijdens een experiment schoof men een koekje onder een sofa. De wolfhond nam het initiatief om de sofa te verschuiven om bij het koekje te geraken. De hond ging zitten en keek op naar zijn mens, in de hoop dat deze raad wist.
Door de eeuwen heen hebben honden hun lichaamstaal aangepast aan communicatie met mensen. Ze hebben geleerd onze gezichtsuitdrukkingen te ontcijferen, en gaan zelf bepaalde gedragingen meer of minder vertonen met de bedoeling onze goedkeuring uit te lokken. De basis van deze lichaamstaal is bij wolven dezelfde, al zal die bij wolven onderling meer verfijnd zijn. Praten onder soortgenoten die dezelfde taal spreken, is nu eenmaal duidelijker en complexer dan communiceren met een soort zonder staart of grote oren.
Ook verbaal is de taal onder wolven meer uitgebreid. Ze kunnen een brede waaier aan huilen onderscheiden, naast jammeren, piepen, hijgen, blaffen (jawel, blaffen) etc. Sommige hondenrassen huilen ook, zoals Beagles, echter minder verfijnd dan wolven. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat hondse verbale taal eerder is afgestemd op mensen. Luister naar je gevoel wanneer je hond zijn verbale taal gebruikt, en je weet meteen wat hij je probeert te vertellen. Probeer hetzelfde met wolven, en je moet tussen je notities zoeken wat die percieze huil nu weer wilde zeggen. Dat zegt genoeg.

Er is dus een verschil in aangeboren voorkeuren, zelfstandige intelligentie en communicatie, maar ook fysiek zijn honden geen wolven. Ze hebben een verschillende bot- en vachtstructuur, en zelfs hun maag- darmstelsel verschilt zodanig dat ze beiden nood hebben aan een andere soort voeding.

Behandel een hond dus niet als een wolf, een wolf niet als een hond, en een mens niet als een aap. Als het erop aankomt, zijn we allemaal individuen met eigen ervaringen, eigen noden en eigen voorkeuren. Wat we allemaal gemeen hebben, zijn onze hechte familiale banden, en onze nood aan veiligheid, geborgenheid en affectie. Als we naar elkaar kijken en samenwerken, hoeven we ons minder zorgen te maken over de gradatie mens, wolf of hond.
Openstaan voor elkaar, ongeacht onze genetica, is de boodschap.

Zo, in een notendop!