‘Goeiemiddag, dokter.’
Het komt doordat ik een schort draag waarop niet specifiek ‘assistente’ vermeld staat. Of misschien komt het doordat ik er zo slim uitzie. In ieder geval verbeter ik hem niet. Zijn vraag gaat over iets banaals, al houdt hij daarbij zijn hoofd wat gebogen. Zijn blik is verontschuldigend, alsof hij mijn kostbare dokterstijd niet wil verdoen.
Op de plaats van de onderdanige cliënt stond vorige week een vertegenwoordiger van veterinaire software. Iemand die ‘alleen met dierenartsen praat’. Er stond ‘assistente’ op mijn schortje. Toen ik hem voorstelde om me alvast te briefen, rolde hij met zijn ogen.

‘Het is nen dominante’, klonk het bij Bob. Bob hield ervan om tegen het been van zijn bejaarde mens te rijden. De oude man vloekte daarbij, gegeneerd. Bob drukte opgewonden zijn snuit tegen de oude man, die zich toch maar uit zijn zetel had laten lokken. Daarna gingen ze samen naar de tuin, want daar reed Bob even niet op meneer zijn been.

Gigi was ook een dominante teef. Zij reed op andere honden wanneer het spel te hevig werd. Zodra ze op de wildste wilderik begon te rijden, werd het spel onderbroken. De gemoederen bedaarden, en als alles onder controle was, begonnen de honden weer te spelen.

Checkers, dat was een dominante hond. Hij gromde wanneer de kinderen bij zijn eten kwamen. Checkers kreeg Pedigree als voeding. ‘s Avonds, want als hij ‘s morgens eten kreeg, lag er gegarandeerd een drol op het tapijt. Dus at Checkers ‘s avonds één tas gevuld met waardeloze Pedigree brokken. Checkers was een Labradoodle van meer dan 20kg.

En Hector dan. Hector was een Deense Dog die geen tegenspraak duldde. Niet van de mensen binnen zijn gezin, en al zeker niet van vreemden. Zodra iemand Hector wilde tonen wie de baas was, liet hij zijn tanden zien. Wat een dominant beest, deze Hector. Op het randje van euthanasie.
Hector was amper een jaar oud, en was de losse handjes van zijn vorige, menselijke gezinsleden niet vergeten.
(Lees: agression begets agression.)

Volgens sommigen mogen we onze honden niet antropomorfiseren. We mogen, met andere woorden, onze eigen menselijke eigenschappen niet projecteren op honden.
De dominante hond, die in de volksmond zo dikwijls wordt bestempeld en beschreven, heb ik nog niet ontmoet. Ik vraag me af waar hij zich toch schuilhoudt. Misschien kan ik hem zien, als ik heel goed in sommige hoofden kijk.
Af en toe zie ik hem in een menselijk gezicht. Maar dan schud ik mijn hoofd en kijk ik weg. Ik zal me wel hebben vergist.